Naar jezelf en je patronen kijken is niet altijd leuk. Vastzitten, angsten, paniek, het echt even niet weten: het hoort erbij. Soms moeten we eerst breken voordat we in beweging kunnen komen.
De foto's hierboven laten zien hoe deze vrouwen zich óók voelden tijdens hun 1:1 traject. Hieronder delen ze hun verhaal met je.
'Ik merk nu dat ik veel meer lucht en ruimte heb. Dat ik veel meer mezelf ben en ook wel echt happy ben met mezelf.'
​
Toen ik bij Ester kwam voelde ik me een grijs muisje, alsof ik er niet meer was. En alsof ik mezelf tegen hield. Waarom doe ik dit? Na het aangaan van het traject voelde ik: ik heb de stap gezet, ben gesprongen. En nu? Alsof ik in het luchtledige hang. Het oude past niet meer, maar wat dan wel?
​
Er kwam veel verdriet los en tegelijkertijd ook veel ruimte. Ik voelde me tijdens proces alleen en vaak een klein meisje. Ik zocht iemand die een stukje voor me kon dragen. Ik heb tijdens het traject ook veel buikpijn gehad; het loslaten heb ik echt gevoeld in mijn lijf.
Het was fijn dat er vragen werden gesteld, zo van ‘oja, zo heb ik er nog niet naar gekeken’. En dat we veel met ons lijf deden. Tijdens de coaching ben ik me steeds vrijer gaan voelen. Ik begon ook meer te durven. Dat begon eerst op werk. Was steeds meer Annejes, ik voelde: ik mag zijn wie ik ben.
Ik merk nu dat ik veel meer lucht en ruimte heb. Dat ik veel meer mezelf ben en ook wel echt happy ben met mezelf. Terwijl ik eerst dacht ik ‘ik voeg niet zoveel toe’.
.png)
ANNEJES
